“De dag dat alles veranderde”
17 november 2008. Ik was jarig en bereikte de leeftijd van 39, maar ik voelde me al een paar weken niet goed. Momenten van hoofdpijn, duizeligheid en nekpijn overvielen me, en op deze dag nog intenser dan normaal. De huisarts vertelde me dat ik tijdens mijn werk waarschijnlijk te lang voorovergebogen achter mijn laptop zat en dat mijn klachten daar vandaan kwamen. Akkoord.
“Instorten”
“Voel je je wel goed, Miranda?”. Ik antwoordde op het werk met het feit dat ik een beetje duizelig was, maar dat ik dat wel vaker had de afgelopen weken. Ik ging op de grond zitten maar ik kreeg het niet voor elkaar om weer op te staan. Mijn collega’s belden 112, maar omdat ik een gezonde vrouw was van 39 jaar en 62 kilo was er geen reden om mij op te komen halen. Ik voldeed niet aan het profiel.
Dit was het moment dat mijn collega’s mij in de auto hebben getild en mij naar het ziekenhuis brachten. Ik was bij bewustzijn, maar daar is ook alles mee gezegd. Fysiek gezien kon ik niets meer. Ik had geen reflexen en mijn lichaamstemperatuur was ondertussen naar 33 graden gezakt. Ze deden allerlei tests en onderzoeken waar niks uit kwam en bestempelde mijn klachten als een evenwichtsstoornis. Achteraf bleek dat wanneer ze me preventief geen bloedverdunners hadden gegeven – dat hadden ze gelukkig wel – ik was overleden. Na een CT- en MRI scan werd de uiteindelijke diagnose gesteld: ik had een heftig herseninfarct gehad.
“Vechten”
Het eerste waar ik aan dacht toen ik dat nieuws te horen kreeg? Jools. Ik was op dat moment een alleenstaande moeder met een dochter van drie jaar oud en vanaf het moment van instorten op mijn verjaardag kon ik niets anders meer denken dan: “Ik ga dit overwinnen, ik moet beter worden”.
Doodgaan is nooit in mij opgekomen, al was de kans daarop zeer reëel. Ik ging dit doen, voor Jools. Ik heb nooit gedacht dat ik mijn leven niet meer zou kunnen oppakken, al waren de statistieken niet in mijn voordeel. Opgeven was geen optie, dus ik koos ervoor om al mijn energie te stoppen in mijn herstel. Zo gezegd, zo gedaan.
“Beseffen”
Het voelt alsof ik een leven had vóór en een leven had ná 17 november 2008. Die dagen in het ziekenhuis waren voor mij een omslag van grote proporties.
In zo’n situatie ga je nadenken over het leven en over wat je écht belangrijk vindt. Ik kwam tot het besef dat ik, omdat ik directeur en moeder was, geen tijd meer had voor mezelf. Op dat moment besloot ik dat ik weer ruimte voor mezelf ging creëren en om, hoe erg ik ook gekwetst ben door alle mannen in mijn leven, weer een partner te zoeken waar ik mijn leven mee kon delen.
“Herstellen ”
Ik heb ontzettend veel mensen om mij heen gehad die mij hebben geholpen om mijn leven weer op te pakken. Ik ben dan ook enorm dankbaar voor alle vrienden, familie, buren en collega’s die mij (en ons) hulp en steun boden tijdens mijn revalidatie. Mede daardoor was ik enorm gedreven om de draad weer op te pakken, maar ik merkte dat ik gehinderd werd door mijn balans. Het infarct vond plaats in mijn kleine hersenen, waar o.a. coördinatie en stabiliteit worden verzorgd. Ik moest me regelmatig vasthouden aan muren wanneer ik voetje voor voetje door het huis schuifelde.
Doordat vele verbindingen in mijn brein waren verbroken, registreerden mijn ogen iets anders dan mijn gevoel. Als ik de trap af liep wist ik bijvoorbeeld niet wanneer mijn voet de tree raakte. Toch kon ik die verbindingen in mijn hersenen alleen herstellen door het gewoon te doen en dus vond ik langzaam maar zeker mijn balans terug.
Na 6 weken wilde ik weer gaan werken. Ja, ik was instabiel, maar ook in dit geval zou het alleen maar beter worden door het gewoon te doen. Omdat ik een half jaar lang niet mocht autorijden kreeg ik twee studentchauffeurs: Joost Neerven & Robin Tabbers. Zij kwamen mij iedere dag thuis ophalen en gingen de hele dag, van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat, mee op pad naar mijn werk en afspraken. Ze werden in die tijd bijna onderdeel van het gezin, ook omdat ze wisten wat er met me aan de hand was en wat ze moesten doen bij recidive. Daardoor waren de mannen een vangnet dat me de zekerheid bood om positief en actief bezig te zijn.
“Zoeken ”
Leren, dat wilde ik doen. Ik ging op een zoektocht naar de werking van mijn brein, mijn gedachten en NLP. Ik ging leren over innovatie, businessmodellen, de werking tussen hart en hoofd en nog veel meer. Ik leerde in deze periode ook steeds meer over leiderschap, teambuilding en de mannelijke energie die eigen is aan de sector waar ik in werk.
Door mijn herseninfarct ben ik veranderd. Ik ging van mijn zeer rationele en mannelijke wereld naar meer tijd voor mezelf en mijn gevoel en intuïtie. Deze combinatie is goud. Ik voelde een veel sterkere connectie met mezelf en mijn omgeving, ik werd creatiever en ik voelde me meer in balans. Geïnspireerd door een samenspel tussen hart en hoofd startte ik mijn nieuwe bedrijf: The PowerUp Company. Hier deed ik, en doe ik nog steeds, met heel veel passie waar ik goed in ben.
“Leren”
Ik wist in 2008 dat er iets mis was, maar ik liet me rationeel overtuigen door de huisarts. Ik luisterde niet naar mijn gevoel, ook al wist ik dat er iets niet klopte. Nu gebruik ik nog steeds mijn ratio, maar luister ik ook altijd naar mijn gevoel.
Ik ben er veel sterker uitgekomen en ik kan nu bevestigen: everything happens for a reason.